Trúði Jesús Kristur á Guð?

Þeir sem trúa og predika Þrenningarkenninguna, komast í andlega klemmu, þegar þessi spurning er borin upp fyrir þeim. Í Aþanasiönsku trúarjátningunni, sem er grundvöllur kenningarinnar segir: ”Faðirinn er Guð, Sonurinn er Guð og Heilagur andi er Guð og þó eru ekki þrír guðir, heldur einn Guð.” Með öðrum orðum, þá mynda þrjár persónur einn guð. Hver um sig er án upphafs og hafa ávallt verið til. Hver um sig er sagður vera almáttugur og enginn af þeim er sagður vera öðrum fremri.

            Þessi spurning um trú Jesú Krists veldur guðfræðingum Katólsku kirkjunnar, Mótmælendakirkjunnar og Rétttrúnaðar kirkjunnar miklum vanda, af því þeir staðhæfa, að Þrenningarkenningin sé grundvöllur og innsti kjarni kristinnar trúar og lífssýn kirkjunnar.

            Hinn franski Jesúíti Jean Galot, og flestir guðfræðingar staðhæfa, að sem „sannur Guð og sannur maður geti Kristur ekki trúað á sjálfan sig“. Sagt er um trú, að það þýði að hafa trú á einhvern annan, en ekki á sig sjálfan. Og það er einmitt þetta atriði, sem vefst fyrir kristnum mönnum, að Kristur var trúaður og trúði á Guð, sem gengur í berhögg við grundvallarkenningu þjóðkirkjunnar, sem er villutrúin á heilaga þrenningu.

            „Guðspjöllin segja ekkert um trú Jesú Krists“, segja guðfræðingar enn fremur. En hvað segja þau um þetta?

Það kemur fram í guðspjöllunum   að gríska sögnin pisteu‘o (að trúa; hafa trú) og gríska nafnorðið pi‘stis (trú) eru notuð í Hinum grísku ritum (NT) um trú lærisveinanna á Guð og Jesú Krist, en ekki um trú Jesú. Þýðir það þá, að Kristur hafi ekki trúað á Guð, hinn himneska föður sinn? Hvað skyldu nú guðspjöllin segja um orð og gerðir Krists?

            Jesús var bænheitur og notaði hvert tækifæri til að biðja. Hann bað í sambandi við skírn sína (Luk. 3:21), hann eyddi heilli nótt í bæn, áður enn hann valdi hina 12 postula (Luk. 6:12, 13) og hann bað, áður en kraftaverkið um gjörbreytingu hans, átti sér stað á fjallinu, í viðurvist Péturs, Jóhannesar og Jakobs (Luk. 9: 28-29). Jesús lá á bæn, þegar einn af lærisveinunum bað hann: „Kenndu okkur að biðja“, og Jesús kenndi þeim bænina „Faðir vor…“, sem er fyrirmynd bæna, þegar beðið er til Guðs. (Luk. 11: 1-4; Mat.: 6:9-13) og fleiri tilvitnanir eru um bænir Jesú til Guðs. [Mark: 1: 35-39; Mark.: 6:45-46; Luk.: 22: 32; Joh.: 17: 1-26]. Bænaiðkun var mikill hluti af lífi Jesú Krists.

            Ef Kristur hafði enga trú, hvers vegna bað hann þá til Guðs? Þrenningarkenningen, sem er ekki biblíuleg (ekki staðfest  í Biblíunni) segir, að Jesús hafi verið bæði maður og guð samtímis, felur boðskap Biblíunnar. Kenningin dylur hinn einfalda og kraftmikla boðskap Biblíunnar. Hver var það, sem Jesús ákallaði? Ákallaði hann sjálfan sig? Vissi hann ekki, að hann var Guð? Og ef hann var Guð og vissi það, hvers vegna bað hann þá?

Bænir hans, sem hann bað, hinn síðasta dag jarðlífs síns, veitir okkur enn betri sýn á hina sterku trú, sem hann hafði til hins himneska föður síns. Bæn hans til föðurins  sýnir okkur djúpa trú og trúnaðartraust á væntingarnar, sem settar eru fram í bæninni: „Faðir, ger mig nú dýrlegan hjá þér með þeirri dýrð sem ég hafði hjá þér áður en heimur var til. (Jóh. 17:5). Og enn betur kemur fram trú og trúnaðartraus til föðurins í  (Lúkas: 23:46 og Matteus 27:46). Þannig er það hafið yfir allan efa, að Jesús var ekki „Guð Sonurinn“ eins og segir í Aþanasiönsku trúarjátningunn, sem Þrenningarkenningin byggir á, heldur eingetinn sonur Guðs og Guðs fyrsta sköpunarverk.